------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na starcie tej wyprawy do pięknej obcej ziemi,
Nad ranem się spotkali kumple zaprzyjaźnieni.
Rumaki ich błyszczące, na podróż rychtowane,
Bezołowiową wachą pod korek są zalane.
Lecz cóż to? Co się dzieje? To białość przeraźliwa,
Jak welon panny młodej, co wzrok przed światem skrywa.
To mgła chce naszym jeźdźcom dziś plany pokrzyżować,
Na kawę do Mc Drive’a podstępem ich skierować.
Lecz nic to! Nie ma bata! Wszak duchy bohaterów,
Do jazdy są dziś skłonne, a nie zaś do spacerów.
Motocykl nie lotnisko, pogody się nie boi,
I nawet w mleczną aurę, przemieszczać się pozwoli.
Ruszyli więc z kopyta, przed nimi droga sucha
I chociaż nic nie widać, nie tracą jeźdźcy ducha,
Nadzieją na poprawę przed siebie w dal wiedzeni,
Szybko się orientują, że są nienajedzeni.
Trzy wiorsty dwie arszyny, od granic miasta stają
Przy kawce i hot-dogu swą trasę omawiają.
Tym czasem mgła odpuszcza i pośród zórz poranka,
Słoneczko się pojawia – skończona pogadanka.
Czas ruszać znowu w drogę, tym razem już na dobre,
Gdyż cele są odległe, a drogi dosyć podłe.
Nie wadzi to wszak mocno, jechać można z kulturą,
Rycerze mają bowiem turystyk i enduro.
I z pędem oraz hukiem, przez wioski przejeżdżają,
Domowe bydło, kury i dziatki przestraszają.
Palcami grożą panie z policyjnej jednostki,
A że nikłego wzrostu - pałami drapią kostki.
Dotarli do granicy, przed nimi droga długa,
Bo przecież dzisiaj jeszcze do przejścia będzie druga.
Słowację przejechawszy, unikając radarów,
Nocować będą chłopcy u braci swych Madziarów.
Nad ranem ku rozpaczy węgierskiego narodu,
Wkroczyli na tereny pięknego Siedmiogrodu.
I z każdym kilometrem na licznik nawiniętym,
Trakt wyżej jest prowadzon i coraz bardziej kręty.
Wjechali wreszcie w góry, a że już pora późna,
To droga się wydaje mniej kręta i dość luźna.
Więc gazu i przechyłów nie szczędząc swym maszynom,
Zachodzącemu słońcu na pożegnanie płyną.
Po dniu zaś tak cudownym i pełnym wspaniałości,
Czas nastał na spoczynek zmęczone złożyć kości.
Wszak odpocząwszy nieco chcą jeźdźcy o poranku,
Złożyć wizytę szybką na nieodległym zamku.
Zbudował go Drakula, ten świnia i krwiopijca,
Co gorszy był bandyta od mojej żony stryjca.
Choć oddać mu też trzeba - zbudował takie mury,
Że stać tu będą dłużej niż sam Pałac Kultury.
Zwiedzanie to rzecz miła, lecz taka prawda stara,
Że jak się człowiek zmęczy, to ciągnie go do gara.
Co zatem teraz zrobić? Podróż kontynuować?
A może szynku szukać i kotlet opędzlować?
Decyzja wnet zapada - do knajpy rychło trzeba,
Bo tam karkówka czeka i z czosnkiem pajda chleba.
Lecz tam gdzie jest koryto, tam dużo jest gawiedzi,
I na zamówion kotlet się czeka i się siedzi.
Obiadu doczekawszy, nażarci aż po sutki,
Chcieliby nasi chłopcy kieliszek wypić wódki.
Lecz sprawa to jest trudna, pić wódki nie przystoi,
Po wódce na motorze zbyt łacnie się swawoli.
A droga jeszcze długa, rumaki też czekają,
Zza drewnianego węgła na jeźdźców spozierają.
Zapada więc decyzja, by podróż była miła,
Zakończmy ją na tamie, tam gdzie jest wody siła.
Gdzie woda tam i piasek, a piasek jak już wiecie,
Nie jest motocykliście najmilszą rzeczą w świecie.
Lecz ku naszemu szczęściu i wedle losu woli,
Na żadnym z tych zakrętów, nikt się nie wy… wrócił.
Powrotu przyszła pora, do kraju trzeba chatko,
Wszak jeden z kierowników umówion jest z sąsiadką.
Więc nie chcą pozostali uczynić mu urazy,
Wpadają na autobahn, odkręcając rollgazy.
I tu wycieczki koniec, rozstania przyszła pora,
Koledzy w znakomitych rozstają się humorach.
Poczekać przyjdzie teraz aż do następnej wiosny,
By znowu ich rumaki na grzbietach swych poniosły.
A żeby te niniejszą, opowieść skończyć ładnie,
To w dwóch kolejnych wersach, kończący morał wpadnie.
I taki właśnie morał do głowy pcha się pierwszy:
Jeśli piliście wódkę, nie piszcie ku..wa wierszy.
Kurtyna!
